Family Tree werd geboren in 2018, David Enhco (trompet) droomde allang van het samenbrengen van een jazz quartet en een strijkkwartet, de twee emblematische ensembles van de jazz en klassieke muziek. De keuze van de musici was makkelijk, hij vroeg zijn broer Thomas Enhco (piano) en twee van zijn dierbare vrienden Florent Nisse (contrabas) en Gautier Garrigue (drums) waarmee hij al 10 jaar in een quartet speelde. Het kiezen van een strijkkwartet was ook niet moeilijk, zijn echtgenote Lydia Shelley (cello) speelt in een van de beste Franse strijkkwartetten Quator Voce.

Het resultaat is een prachtige synthese tussen jazz en klassieke instrumentatie, op zich niets nieuws, ik heb al veel in mijn oren geslaagde voorbeelden beluisterd en gerecenseerd. Het repertoire is een samenstelling van jazzcomposities van David Enhco of zijn broer Thomas en klassiek werk van Francis Poulenc en Claudio Monteverdi. De bezetting bestaat uit David Enhco (trompet), Thomas Enhco (piano), Florent Nisse (contrabas), Gautier Garrigue (drums) en het Quatuor Voce wordt gevormd door Cécile Roubin (viool), Guillaume Latour (viool), Guillaume Becker (altviool) en Lydia Shelley (cello), verder zijn te horen Caroline Casadesus (zang), Célia Kaméni (zang) en Michel Portal (basklarinet).

Het album opent met “Train De Nuit”, een compositie van Thomas Enhco van jaren geleden, David wilde het opnemen omdat het gelukkige herinneringen oproept aan zijn jeugd en vanwege de vreugdevolle melodie. “Shadow Love” schreef David, het is gebaseerd op een gedicht van Heinrich Heine, de Engelse vertaling werd hem gestuurd door zijn schoonmoeder na de dood van zijn stiefvader de beroemde jazzviolist Didier Lockwood. Met deze compositie houdt hij diens herinnering in leven. Célia Kaméni, bekend van The Amazing Keystone Big Band, zingt de tekst. Zij is ook te horen in ”Soleils Couchants” gebaseerd op Paul Verlaine’s gedicht met dezelfde titel. Mijn mening over het gros van jazzzangeressen mag inmiddels bekend zijn, maar voor Célia maak ik een uitzondering, een en al souplesse en inlevingsvermogen, chapeau ! “Waltz # 1”van Elliott Smith vormde de aanleiding van dit project, een wonderschoon nummer waarin David excelleert met sereen trompetspel, een nummer dat je even alle ellende in deze wereld doet vergeten.

In “Cavalcade” van Thoas Enhco is er sprake van een fraaie dialoog tussen piano en trompet, heerlijk. “Django” heeft niets van doen met de gitarist maar is een standard van pianist John Lewis vooral bekend van het Modern Jazz Quartet. Deze uitvoering vormt het absolute bewijs hoe goed de synthese tussen jazz en klassiek geslaagd is in handen van Family Tree, piano en contrabas spelen hier de hoofdrol. “Hôtel” is van Francis Poulenc, een van de favorieten van David, het is gebaseerd op een gedicht van Guillaume Apollinaire, het wordt gezongen door Caroline Casadesus, de moeder van David en Thomas, een prachtige klassieke stem. “Hi-Law” van Florent Nisse behoort tot de absolute top mede door het meespelen van geweldenaar Michel Portal op basklarinet. Het album sluit af met “Sì Dolce È’l Tormento” een improvisatie op een thema van Claudio Monteverdi dat Thomas en David vaak ten gehore brengen tijdens concerten, bij het beluisteren van deze lieflijke klanken is het onmogelijk om niet ontroerd te raken, een staaltje pure kippenvel muziek. Een geweldig album zowel voor de jazzliefhebber als die van klassieke muziek.

Jan van Leersum